تاثیر بازی درمانی بر اضطراب کودکان تک والدی

الف – بازي هاي تمريني١ (بدو تولد تا ٢ سالگي) پياژه بازي هاي تمريني را وسيله اي براي لذت بردن از حواس مي داند، چرا که کودک از طريق لمس کردن ، چشيدن ، گوش کردن ، حرکت اعضاي بدن و احساس کيفيت مختلف اشيا، مي تواند حواس خود را به کار گيرد و اين امر باعث مي شود از انجام بازي لذت برد. کودک کم کم از اسباب بازي هاي قديم خود دست مي کشد چرا که مثلا نمي تواند عروسک هاي خود را جاندار فرض کند، در اين حال او کم کم به سوي بازي هايي مانند فوتبال ، بسکتبال ، شطرنج و بازي هاي فکري پيچيده مي رود که نيازهاي فکري، جسمي، رواني واجتماعي او را بهتر برآورده مي کند (داورپناه ، ١٣٩٣). در ميان بازي ها، بازي هاي نمايشي، تقليدي، نمادي و تخيلي به دليل اهميتي که در شناخت و بررسي وضعيت روحي، رواني و درماني کودک دارند، و با توجه به اين که کودکان هم بيشتر تمايل دارند به اين بازي ها بپردازند، مورد توجه 8 روانشناسان و درمانگران قرار گرفته است . براي انجام اين بازي ها، هر چه تعداد وسايل بازي بيشتر باشد، بهتر است زيرا کودکان بيشتر از قوه تخيل استفاده مي کنند و بازي از حالت نمادين بيشتر خارج مي شود. اين شروع نوع خاصي از زندگي گروهي و اجتماعي است که براي سازمان دادن به اين زندگي اجتماعي، هر فرد از گروه اين باور را در خود پرورش مي دهد که اگر بخواهد از سوي همسالان و ديگر بازيکنان پذيرفته شود بايد قوانين بازي احترام بگذارد.